…Նրան ասել են՝ եթե սիրում ես մեկին, ապա չես մտածում այն ամենի մասին,  ինչի մասին մտածելը քեզ ցավ է պատճառում, ու ներսիդ երաշտը չես զգում…
Իսկ ի՞նչ է սերը…
«Եթե քեզ կարողանան հետաքրքրել, հուզել ու գայթակղել, ուրեմն արդեն սիրում ես…»
Նա էլ հայտարարություն գրեց ու պարգև խոստացավ…
Եկան տղամարդիկ, հետո` ուրիշները, հետո եկավ նա…
ու հայտարարեց, որ իր մոտ ամեն ինչ ստացվել է…
Բայց…
Տղամարդու և կնոջ դասական կոնֆլիկտ, որը հասնում է իսկական աբսուրդի։
Այս հոգեբանական դրաման սիրո որոնման պատմություն է։ Թեպետ անվերադարձ անցել են սիրո և ռոմանտիկայի ժամանակները, բայց հերոսներն անվերջ որոնումների մեջ են։
Հուզիչ ու զվարճալի Բեատրիսն իր լքված դղյակում, իր հորինած հեքիաթում առանց հուսահատվելու  խաղում է չապրած զգացմունքները, իսկ սկզբունքային ու ծայրահեղ ժանն անզուսպ համառությամբ պաշտպանում իր միանձնությունն ու բացարձակ ազատությունը։ Միևնույն ժամանակ երկուսն էլ պատկերացում չունեն ճշմարիտ սիրո մասին։
Այստեղ տղամարդու և կնոջ բախումները հասնում են իսկական աբսուրդի և բարի ավարտին փոխարինում է կրկին փնտրելու, կրկին գտնելու դաժան փորձությունը… Եվ այդպես շարունակ, քանի դեռ կյանքն է շարունակվում…

Ո՞վ կլինի թագավորը և կլինի՞ նա արդյոք։
Տարիներն անցնում են, իսկ Նազարը՝ մնում է նույնը։ Բախտի քմահաճույքով գահին բազմած տիրակալը ոչ այլ ինչ է, քան՝ մի անգետ ստահակ, որին անընդհատ հաջորդում են իր նմանները…
Պիեսը արծարծում է մարդկային հավերժության գաղափարը, որը բոլոր ժամանակներում ուղեկցվում է ոչ լիարժեք տրամաբանությամբ:
Ստեղծված պատրանքը դրժելով, ականատես ես լինում շինծու, արտաքուստ փայլ ունեցող, սակայն իր ետևում բազմաթիվ անհամապատասխանություններով իրականությանը:

«Ի զե՛ն:
Որքան թափ ու թև կա այդ սեղմ խոսքի մեջ:
Քիչ լեզուների է տրված հայոց այդ մի զույգ բառերի արտահայտչական թափը:
Հերոսական խելահեղ մի մարշ է դա, որ ոտքի է հանում բանակները, շարժում, փոթորկում և վարում դեպի ստույգ հաղթանակ:
Դա հարուցիչ կանչ է, որի սրբազան իմաստին հնազանդվելով` քանի-քանի անգամ հայոց բանակները, կատաղությամբ հարբած, շարժվել են դեպի Հայաստանի սահմանները և մահվան դեմ լեռնացել»:

Այս պատմության հերոսները մարդիկ են, ովքեր վաղնջական ժամանակներից երազել են խաղաղության մասին: Նրանք փնտրում են ելք, որպեսզի կարողանան աշխատել, ապրել և արարել: Ավա՜ղ , մեծ տերությունների ղեկավարները գոռում են, մատ թափ տալիս և կայացնում անհասկանալի որոշումներ, որոնք տվյալ ժողովրդի համար անընդունելի են և անհասկանալի:

Երբ Ներոնը ծնվեց, նրա հայրը բացականչեց. «Իմ և Ագրեպինայի միությունից ոչինչ չէր կարող ծնվել բացի չարիքից»:
Սա պատմություն է Ներոնի ուսուցիչ Սենեկայի մասին, ով երազում էր դաստիարակել Սենատն ու Հռոմի հնագույն օրենքները հարգող պատանու։ Նա հուսով էր, որ Ներոնը կմեծանա որպես բարեսիրտ առաջնորդ և անցյալում կթողնի նախկին կեսարների դաժան ժամանակները: Սակայն, մեծագույն բարիախոսը դաստիարակեց մեծագույն մարդասպանին: «Ով գեթ մեկ անգամ զգացել է, թե ինչ բան է Աստված լինելը, նա այլևս երբեք կանգ չի առնի»:
Պիեսն իր արդիականությունը պահպանել է մինչև այսօր ու կպահպանի հավերժ, որովհետև մարդկային բնությունը երբեք չի փոխվում, այն հավերժ ձգտում է կատարյալ իշխանության:

Ո՞րն է հայ ժողովրդի ազգային գաղափարախոսությունը, որո՞նք են գլխավոր նպատակները, ի՞նչ ուղղությամբ պիտի առաջ շարժվել և որո՞նք են հիմնական խոչընդոտներն այդ ճանապարհին՝ այս հարցերի շուրջ կարելի է երկար մտորել, քննարկել, բայց արդյո՞ք դրանց պատասխանները սահմանված են ու ընդունելի են բոլորի համար։
«Ծննդյան վկայական»՝ հայ ժողովրդի ծագման և կազմավորման պատմություն, որտեղ հնչում են մեր ծննդյան վկայականի՝ “Ե՞րբ, որտե՞ղ և ինչպե՞ս է ծնունդ առել հայ ժողովուրդը” ամենահրատապ հարցերի պատասխանները։

“…Չկա՛ն տգեղ կանայք։ Կան կարճատե՛ս տղամարդիկ”:
Այս ներկայացումը կանանց է նվիրված:
Համեմված երնջակյանական նուրբ հումորով և, իհարկե, կանանց մեծարմամբ: